اختلال کم توجهی / بیش فعالی بزرگسالان ( ADHD ) شرایط ذهنی است که در آن حفظ توجه بسیار مشکل بوده و رفتارهای بیش فعالی و تکانشی از فرد سر میزند.

علائم این اختلال در بزرگسالان ممکن است با مشکلات مختلفی همچون روابط بی ثبات، کار ضعیف و یا عملکرد نامناسب در مدرسه و عزت نفس پایین همراه باشد. اختلال ADHD همیشه از دوران کودکی آغاز می شود، اما در برخی از موارد ممکن است تا دوران بزرگسالی تشخیص داده نشود.

اختلال کم توجهی / بیش فعالی یا ADHD چیست؟

زمانی که صحبت از بیش فعالی می شود بیشتر افراد فکر می کنند که این مورد محدود به دوران کودکی است در حالیکه اصلا اینگونه نیست. بیش فعالی و کم توجهی در بزرگسالان نیز دیده می شود اما نشانه های آن ریشه در کودکی فرد دارد. برای بیشتر افراد، اختلال ADHD بزرگسالان مشکلات بسیار بزرگی ایجاد می کند که می توان آنها را با درمان های مختلف بهبود بخشید. درمان ADHD بزرگسالان با کودکان یکسان است و شامل داروهای محرک یا سایر داروها، مشاوره روانی (روان درمانی) و درمان برای شرایط سلامت روان است که همراه با این اختلال رخ می دهد.

همچنین بخوانید: اصول مراقبت و نگهداری از کودک بیش فعال (ADHD)

علائم رایج اختلال کم توجهی / بیش فعالی در بزرگسالان

بی توجهی	بیش فعالی	تکانشگری
برای شروع یا ادامه ی پروژه یا وظیف های مانند تکلیف کاری یا وظایف خانه به مشکل برمی خورد	سر جا تکان می خورد و آرام نمی نشیند (دست یا پاها را تکان می دهد)	در شرایط نامناسب عبارات یا سوالاتی از دهانش بیرون می پرد
به سختی می تواند به جزئیات وظایف دقت کند و اشتباهات سهوی دارد	همیشه برای رفتن عجله دارد یا احساس فعال بودن می کند	در صف ایستادن برایش دشوار است یا در این شرایط صبر خود را از دست می دهد
برای حفظ تمرکز حین انجام برخی فعالیتهای خاص نظیر کنفرانس، مطالعه یا مکالمه به مشکل برمی خورد	هنگام صحبت با دیگران زیاد از حد حرف می زند	اغلب حین مکالمه، فعالیت یا بازی کار و حرف دیگران را قطع می کند
محرک های خارجی، مثل سروصدا، تلویزیون، موسیقی، گفتگوی دیگران، به آسانی حواسش را پرت می کند	در شرایط نامناسب، مثلا در جلسه، از جا بلند می شود و حرکت می کند	در شرایط اجتماعی عنصر بازدارنده است (با هنجار و مرسومات اجتماعی موافق نیست)
انجام فعالیتهای روتین و روزمره مانند خرید خوراک و وظایف کاری را فراموش می کند	احساس بیقراری می کند
برای برنامه ریزی وظایف خانه یا سر کار به مشکل برمی خورد	به سختی می تواند نیازهای خود را کنترل کند و بسیار خطرپذیر است

علائم اختلال کم توجهی / بیش فعالی در بزرگسالان

اختلال کم توجهی/ بیش فعالی، اختلال کم توجهی ( ADD ) و بیش فعالی نیز نامیده می شود. اما ADHD بزرگسالان بهترین واژه برای چنین شرایطی است. این واژه حاوی دو جنبه اصلی از این شرایط است: نبود توجه کافی و رفتارهای بیش فعالی و تکانشی.

اختلال ADHD بزرگسالان علایمی دارد که شامل موارد زیر است:

مشکل در تمرکز و توجه
بی قراری
بیش فعالی
مشکل در اتمام تکالیف
بی نظمی
تحمل بسیار پایین در ناکامی ها
نوسانات خلقی مکرر
زود جوش بودن
مشکل در مواجهه با استرس
روابط بی ثبات و متشنج

بیشتر بدانید: بیش فعالی چیست؟

همچنین بخوانید: ۶ نشانه استرس و اضطراب شدید در افراد

بیشتر افراد بزرگسالی که دارای ADHD هستند از وجود این اختلال آگاهی ندارند. آنها تنها فکر می کنند که وظایف روزمره می تواند چالش برانگیز باشد. اینگونه افراد در تمرکز کردن و اولویت قائل شدن در کارهای خود مشکل دارند و همین امر موجب می شود ملاقات ها و یا برنامه های اجتماعی خود را فراموش کنند. ناتوانی در کنترل هیجانات ممکن است به اشکال مختلفی همچون ناتوانی در منتظر ماندن در صف اتوبوس و یا نوسانات خلقی بروز کند.

همه افراد بزرگسالی که از این اختلال رنج می برند در کودکی خود نیز این اختلال را به همراه داشته اند حتی اگر خودشان هرگز در مورد این موضوع هیچ گونه آگاهی نداشته باشند. نشانه های این اختلال در برخی از افراد بزرگسال ممکن است با گذشت زمان و بالا رفتن سن کاهش پیدا کند در حالیکه برخی دیگر همین نشانه ها را در دوران بزرگسالی نیز به همراه خود خواهند داشت و حتی این شرایط ممکن است بدتر شود.

تفاوت فرد عادی با فردی که به اختلال ADHD مبتلاست چه می باشد؟

تقریبا همه افراد دارای نشانه مشابه به این اختلال در برهه ای از زندگی خود هستند. اگر مشکلات شما تازه هستند و یا گاه به گاه در گذشته رخ داده اند، شاید این اختلال را نداشته باشید. اختلال ADHD تنها زمانی تشخیص داده می شود که نشانه های آن به اندازه کافی شدید و حاد شده باشد و باعث ایجاد مشکلات زیادی در زندگی روزمره فرد گردد. این علائم مداوم و مخرب می تواند ریشه در گذشته و دوران کودکی فرد داشته باشد. تشخیص این اختلال در افراد بزرگسال کمی دشوار است زیرا برخی از نشانه های خاص این اختلال شبیه سایر موارد است. مثلا ممکن است فردی که به این اختلال مبتلاست دچار اضطراب و یا اختلال خلقی شده باشد. بیشتر بزرگسالان با ADHD همچنین سایر مشکلات ذهنی همچون افسردگی یا اضطراب را نیز دارند.

آیا اختلال بیش فعالی یا ADHD واقعا وجود دارد؟

بیشتر روانشناسان و روان‌کاوان معتقدند که اختلال بیش فعالی یا ADHD واقعا وجود دارد. این بیماری ممکن است در خانواده‌ها به ارث برسد که در این صورت ریشه‌ی دارد. همچنین شواهد نورولوژیک نشان داده است که این بیماری با تغییراتی در رشد و توسعه‌ی مغز همراه است.

ADHD به طور واضح با مشکلات تحصیلی، کاری و روابط در ارتباط است. اما این اختلال به درمان پاسخ می‌دهد، که این موضوع اعتبار بالینی آن را نشان می‌دهد. اما اگر این اختلال به خوبی تشخیص داده نشود یا درمان نشود، به طور گسترده‌ای جای بحث دارد.

بیشتر بدانید: علائم بیش فعالی یا اختلال ADHD در دختران بیشتر است یا پسران؟

چه زمانی باید به روانپزشک یا روانشناس مراجعه کرد؟؟

اگر عدم توجه، بیش فعالی و یا رفتار تکانشی به طور مستمر زندگی شما را مختل کند، باید با یک پزشک متخصص در این مورد صحبت کنید. البته برخی از نشانه های اختلال ADHD با سایر شرایط ذهنی یکسان است و ممکن است اصلا مبتلا به این اختلال نباشید. اما شاید شما شرایط دیگری داشته باشید که نیازمند درمان باشد.

علل و دلایل ایجاد کم توجهی / بیش فعالی:

اگرچه علت دقیق بروز این نوع اختلال هنوز مشخص نیست، اما تحقیقات بر روی آن همچنان ادامه دارد. فاکتورهای مختلفی در توسعه ADHD نقش دارند. تحقیقات انجام شده نشان می دهد که شاید ژنتیک در بروز این اختلال نقش داشته باشد. فاکتورها و عوامل محیطی خاصی نیز ممکن است خطر ابتلا به این اختلال را افزایش دهد.

آیا ADHD ژنتیکی است؟

شواهد نشان می‌دهد که اختلال بیش فعالی هم زمینه‌ی ژنتیکی دارد و هم زمینه‌ی محیطی. برای مثال، مطالعات انجام شده بر روی دو قلوها نشان داده است که دو قلوهای همسان نسبت به دو قلوهای غیرهمسان احتمال بیشتری دارد که هر دو به اختلال ADHD مبتلا باشند.

هیچ ژن منفرد و مشخصی مسئول ایجاد اختلال بیش فعالی نیست. بلکه، مانند بسیاری از بیماری‌های روانی، تصور می‌شود که این بیماری با ژن‌های مختلفی در ارتباط باشد که برخی از آن‌ها هنوز شناخته نشده‌اند.

آیا بیش فعالی بیماری زندگی به سبک مدرنیته است؟

برخی کارشناسان می‌گویند که چیزی که به آن ADHD گفته می‌شود، در واقع یک بیماری مرتبط با تمدن است؛ به این معنا که این اختلال به سبب ناهماهنگی در بین ریشه‌های تکاملی انسان و محیط مدرن اطراف ایجاد می‌شود. برای مثال، سطوح بالای انرژی ممکن است یک ویژگی تطابقی برای یک شکارچی باشد اما همین انرژی در کلاس درس مدرن می‌تواند مشکل‌ساز باشد.

برخی از کارشناسان برجسته‌ی رشد کودک معتقدند که افزایش آمار کودکان مبتلا به ADHD با افزایش تمرکز برای موفقیت در امتحانات دشوار و استاندارد و کاهش زمان بازی ارتباط دارد. این موضوع نشان می‌دهد که حداقل برخی از کودکانی که تشخیص ابتلا به ADHD داده شده است، در محیط‌هایی قرار داشته‌اند که این ناهماهنگی تکاملی را تشدید کرده است.

آیا ADHD یک ناتوانی در یادگیری است؟

گرچه ADHD اغلب می‌تواند باعث چالش‌های تحصیلی شود، به طور خاص یک ناتوانی در یادگیری، مانند ناتوانی در خواندن یا نگارش، در نظر گرفته نمی‌شود. با این حال، بسیاری از کودکان مبتلا به ADHD، اختلال یادگیری همزمان نیز دارند. این اختلالات می‌توانند علائم بیرونی مشابهی، به خصوص در کودکان، نشان دهند.

آیا احساس بی‌قراری نشانه ابتلا به اختلال بیش فعالی است؟

هر چند بی‌قراری قطعا یکی از جوانب ADHD است، اما این بیماری پیچیده‌تر از یک بی‌قراری فیزیکی است. اگر، علاوه بر بی‌قراری مداوم

تجربه‌ی احساس حواس‌پرتی مداوم در محیط‌های متعدد را داشته باشید
اغلب دمدمی مزاج رفتار کنید
بیش از حد صحبت کنید
در انجام وظایف و مدیریت زمانتان مشکل داشته باشید
در پروژه‌های مهم اشتباه کنید

فاکتورهای خطر بیش فعالی / کم توجهی:

اگر موارد زیر را داشته باشید، به طور بالقوه در معرض خطر ابتلا به ADHD هستید:

در اعضای خانواده فردی با این اختلال و یا سایر بیماری های ذهنی وجود داشته باشد.
نوشیدن الکل، سیگار کشیدن و یا مصرف مواد مخدر در دوران بارداری مادر.
مادر شما در دوران بارداری، در معرض سموم محیطی قرار گرفته باشد.
در دروان کودکی در معرض سموم محیطی همچون سرب قرار گرفته باشید.
قبل از موعد مقرر متولد شده اید (تولد نارس).

عوارض بیش فعالی – کم توجهی:

اختلال ADHD با موارد زیر مرتبط است:

عملکرد ضعیف در مدرسه
مشکل با قانون
مشکل در کار
مصرف الکل و یا مواد مخدر
تصادفات مکرر و یا سایر حوادث
روابط متشنج
سلامت ذهنی و فیزیکی ضعیف

بیشتر بدانید: بیش فعالی در کودکان از چه سنی شروع می‌شود؟

اگرچه اختلال ADHD باعث ایجاد سایر شرایط روحی و روانی نمی شود، اما برخی از اختلالات دیگر ممکن است به همراه ADHD ایجاد شود. این موارد شامل:

اختلالات خلقی: بیشتر بزرگسالانی که به این اختلال مبتلا هستند ممکن است افسردگی، اختلال دو قطبی و یا سایر اختلالات خلقی را داشته باشند. اگرچه تمامی مشکلات خلقی لزوما به طور مستقیم مربوط به ADHD نیست اما الگوی تکرار از شکست ها و ناکامی های مرتبط با ADHD می تواند افسردگی را بدتر کند.
اختلالات اضطراب: اختلال اضطراب اغلب در بزرگسالانی با ADHD رخ می دهد. اختلال اضطراب ممکن است باعث ایجاد نگرانی، عصبی بودن و یا سایر نشانه ها شود.
اختلالات شخصیتی: بزرگسالانی که دارای اختلال ADHD هستند خطر بیشتری در ابتلا به اختلال شخصیتی مانند اختلال شخصیت مرزی یا اختلال شخصیت ضد اجتماعی دارند.
ناتوانی در یادگیری: بزرگسالانی که اختلال ADHD دارند ممکن است در امتحانات آکادمیک نمره کمتری دریافت کنند.

شما چه کاری می توانید انجام دهید؟

برای آماده شدن و مراجعه به فوق متخصص روانپزشک یا متخصص روانشناس باید موارد زیر را انجام دهید:

لیستی از علائم خود و مشکلاتی که ایجاد شده است تهیه کنید. این لیست ممکن است شامل مشکل در کار، مدرسه و یا برقراری ارتباط باشد.
لیستی از اطلاعات شخصی کلیدی تهیه کنید این لیست باید شامل استرس ها و یا تغییرات بزرگی باشد که در زندگیتان رخ داده است.
لیستی از داروهای مصرفی را تهیه کنید. این لیست باید شامل ویتامین‌ها و یا مکمل های دارویی باشد. مقدار قهوه و یا الکل مصرفی را نیز در این لیست بگنجانید.
سوالاتی را برای پرسیدن از پزشک آماده کنید این سوالات می تواند شامل موارد زیر باشد:
محتمل ترین دلیل ایجاد نشانه ها در من چیست؟
چه نوع بررسی و آزمایشی نیاز دارم؟
بهترین درمان برای من چیست؟
جایگزین رویکرد اولیه برای درمان من چیست؟
من این شرایط را نیز دارم. چگونه می توانم به نحو احسن همه موارد را کنترل و مدیریت کنم؟
آیا به متخصص روانشناس و یا روانپزشک نیاز دارم؟
آیا یک جایگزین عمومی برای داروهای تجویزی شما وجود دارد؟
آیا بروشور و یا موارد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم از آنها استفاده کنم؟

چه انتظاری باید از روانپزشک یا روانشناس داشته باشید:

برای پاسخ دادن به سوالات زیر خود را آماده کنید. در اینصورت می توانید زمان ملاقات خود را مدیریت نمایید.

چه زمانی برای اولین بار متوجه مشکلاتی همچون عدم تمرکز و توجه شدید؟ آیا هنوز هم این مشکلات را دارید؟
آیا علائم مرتبط با بیش فعالی و عدم تمرکز ادامه دارد و یا موقت است؟
کدام یکی از علائم شما را بیشتر اذیت می کند؟
چقدر نشانه های شما حاد و شدید است؟
در چه مکان هایی بیشتر متوجه نشانه های خود می شوید؟
دوران کودکی خود را چگونه گذراندید؟ آیا در دوران مدرسه هم مشکلات خاصی داشتید؟
عملکرد شما در مدرسه و دانشگاه چگونه بوده است؟
الگو و ساعت خواب شما چگونه است؟
چه چیزی نشانه ها و علائم شما را بدتر می کند؟
چه چیزی نشانه ها و علائم شما را بهبود می بخشد؟
از چه داروهایی استفاده می کنید؟
آیا قهوه مصرف می کنید؟
الکل و یا مواد مخدر نیز مصرف می کنید؟؟

تشخیص اختلال ADHD در بزرگسالان:

تشخیص این اختلال در بزرگسالان نسبت به کودکان چالش برانگیزتر است. تشخیص نشانه ها و علائم آن در بزرگسالی می تواند بسیار دشوار باشد. یک آزمایش واحد نمی تواند تشخیص این اختلال را تایید کند. روانشناس یا روانپزشک شما باید آزمایش های فیزیکی مختلفی را انجام دهد و سوالاتی نیز را از شما بپرسد.

رد بیماری های دیگر:

روانشناس یا روانپزشک شما باید تشخیص دهد که نشانه هاو علائم موجود به خاطر شرایط و بیماری های دیگر نیست. برخی از مشکلات ممکن است نشانه هایی مشابه با اختلال ADHD داشته باشند. شرایطی که ممکن است نشانه هایی شبیه اختلالADHD ایجاد کنند شامل موارد زیر است:

اختلالات سلامت ذهنی: شرایط مختلف ذهنی می تواند در کودکان و بزرگسالان نشانه هایی شبیه ADHD ایجاد کند. مواردی همچون اضطراب، اختلال خلقی، اختلال سازگاری، مشکل در یادگیری زبان و سایر مورد از این دست است.
مشکلات سلامتی دیگر: اگر سابقه مشکلات دیگری همچون اختلال رشدی، تشنج، اختلال تیروئیدی، مسمومیت با سرب و یا کاهش قند خون (هیپوگلیسمی) را داشته باشید، پزشک شما ممکن است تشخیص های مختلفی را در نظر بگیرد و یا اینکه شما را به متخصص ارجاع دهد.
داروها و مواد مخدر: الکل و یا داروهای مخدر و سایر موارد دارویی می تواند باعث ایجاد نشانه هایی شبیه نشانه های ADHD شود.

ارزیابی نشانه ها و علایم از دوران کودکی:

الگوی مداوم از علائم و نشانه های دوران کودکی برای تشخیص ADHD در بزرگسالان ضروری است. ممکن است در یادآوری اینکه در دوران کودکی مشکلات تمرکزی داشته اید یا خیر دچار مشکل شوید. به همین خاطر، روانشناس یا روانپزشک ممکن است به اطلاعات معلمان و سایر اطلاعات مدرسه ای شما نیاز داشته باشد. همچنین ممکن است از شما بخواهد با همسر، والدین، دوست صمیمی و یا افراد دیگری که شما را به خوبی می شناسند، صحبت کند.

معیارهای تشخیص ADHD:

برای اینکه اختلال ADHD تشخیص داده شود باید معیارهایی وجود داشته باشد. شما باید شش علامت و نشانه از موارد زیر را داشته باشید تا پزشک مطمئن شود که دچار اختلال ADHD هستید:

بی توجهی:

اغلب در تمرکز و توجه به جزییات مشکل دارید و همیشه در انجام کارهای خود دچار مشکل می شوید.
اغلب در توجه به وظایف خود مشکل دارید.
اغلب در گوش دادن به سخنان دیگران مشکل دارید.
اغلب نمی توانید دستورالعمل ها را دنبال کنید و در اتمام وظایف با شکست مواجه می شوید.
اغلب در سازماندهی وظایف و کارهای خود مشکل دارید.
اغلب از قرار گرفتن و شرکت در کارها و فعالیت ها اجتناب می کنید.
اغلب مواردی که برای انجام یک کار نیاز است را گم می کنید.
به راحتی فعالیت ها را فراموش می کنید.

بیش فعالی:

اغلب زمانی که باید در اتاق باشید، آن را ترک می کنید.
در جاهایی که مناسب نیست بیش فعال هستید و بی قراری می کنید.
اغلب در انجام کارهایی که باید بی سرو صدا انجام شود مشکل دارید.
زیاد صحبت می کنید.
قبل از اتمام پرسش، پاسخ آن را می دهید.
دوست ندارید در صف انتظار باشید.
اغلب صحبت های دیگران را قطع می کنید.

علاوه بر موارد ذکر شده، موارد زیر نیز ممکن است در اختلال ADHD دیده شود:

نشانه های بیش فعالی و عدم تمرکز دارید که باعث ایجاد مشکل شده است.
رفتارهایی در دوران کودکی داشته اید که برای کودکان هم سن و سال اصلا معمول و رایج نیست.
این نشانه ها و علایم را حداقل برای 6 ماه داشته اید.

سایر معیارها:

از آنجایی که نشانه های این اختلال از فردی به فرد دیگر متفاوت است، معیارهای دیگری نیز باید برای تایید تشخیص وجود داشته باشد. روانشناس یا روانپزشک شما ممکن است لیستی از سوالات را در اختیار شما قرار دهد تا بتواند وجود این اختلال را به خوبی تشخیص دهد.

درمان بیش فعالی / کم توجهی (ADHD):

درمان های کنونی به طور معمول دارو، مشاوره روانی و یا هر دو می باشد. ترکیبی از مشاوره و دارو موثرترین درمان است.

داروها:

محرک ها (روانی) داروهایی هستند که معمولا بیشتر برای ADHD تجویز می شوند، اما داروهای دیگر ممکن است تجویز شود.

محرک ها می توانند سطح مواد شیمیایی در مغز را که انتقال دهنده عصبی نام دارد، افزایش داده و یا متعادل سازند. مثالها عبارتند از متیل فنیدات (کنسرتا، Metadate، ریتالین، غیره)، دگزامفتامین (Dexedrine)، دگزامفتامین-آمفتامین (Adderall XR) و lisdexamfetamine. این داروها می توانند نشانه های حاصل از اختلال ADHD را درمان کنند. داروهای محرک معمولا در دو شکل کوتاه اثر و یا طولانی اثر موجود هستند.
سایر داروها: داروهای دیگری نیز برای درمان اختلال ADHD مورد استفاده قرار می گیرد. اینگونه داروها شامل اتوموکستین (Strattera) و داروهای ضد افسردگی مثل بوپروپیون (ولبوترین) هستند. اتوموکستین و ضد افسردگی ها کندتر از محرک ها کار می کنند و ممکن است برای اثر بخشی به چند هفته زمان نیاز داشته باشند. اگر نمی خواهید از محرک ها استفاده کنید اینگونه داروها انتخاب بسیار خوب و مناسبی هستند.

داروی مناسب و مقدار مصرفی آن، از فردی به فرد دیگر متفاوت است بنابراین بهتر است این موضوع توسط پزشک تشخیص داده شود. اگر با داروهای تجویز شده مشکلی داشتید حتما با روانشناس یا روانپزشک خود مشورت نمایید. در مورد عوارض جانبی و اثرات دارو نیز روانشناس یا روانپزشک خود را مطلع سازید.

مشاوره روانشناسی:

مشاوره برای درمان اختلال ADHD بزرگسالان شامل مشاوره روانشناسی و آموزشی است که می تواند بسیار مفید باشد. روان درمانی ممکن است در موارد زیر به شما کمک کند:

بهبود زمان مدیریت و مهارت های سازماندهی
آموزش نحوه کاهش رفتارهای تکانشی
توسعه بهتر مهارت های حل مشکل
مقابله با مشکلات و شکست های اجتماعی و درسی گذشته
بهبود عزت نفس
آموزش روش هایی برای بهبود روابط خانوادگی و اجتماعی
توسعه و گسترش روش هایی برای کنترل اخلاق

انواع رایج روان درمانی برای اختلال ADHD شامل موارد زیر است:

درمان رفتاری شناختی: این نوع از مشاوره سازمان یافته، مهارت های خاصی را برای مدیریت رفتار و تغییر الگوهای فکری منفی در اختیار فرد قرار می دهد. این موضوع به شما کمک می کند با چالش های زندگی در منزل، کار و یا مدرسه درگیر شوید. این نوع مشاوره به شما کمک می کند با شرایط ذهنی دیگر همچون افسردگی نیز مبارزه کنید. شما می توانیداز مشاوره های فردی و یا گروهی استفاده کنید.
مشاوره زناشویی و خانواده درمانی: این نوع از درمان به افراد خانواده کمک می کند نحوه برخورد با یک فرد ابتلا به اختلال ADHD را به خوبی بیاموزند و او را در بهبود شرایط زندگی کمک کنند.

سبک زندگی و درمان های خانگی:

از آنجایی که اختلال ADHD یک اختلال پیچیده است و برای هر فردی منحصر به فرد می باشد، دادن پیشنهادات مفید برای همه بسیار سخت است. اما برخی از پیشنهادات زیر ممکن است کارساز و مفید باشد:

لیستی از کارهایی که باید روزمره انجام دهید را تهیه نمایید. مطمئن شوید که کارهای زیادی برای انجام نداشته باشید.
وظایف بزرگ خود را به وظایف کوچکتر تقسیم کنید. اینکار باعث می شود وظایف و کارها قابل مدیریت باشد.
از یادداشت های چسب دار استفاده کنید و آنها را بر روی فریزر، اینه حمام و یا ماشین خود بچسبانید.
یک دفترچه ملاقات داشته باشید. شما می توانید از تقویم های الکترونیکی نیز برای ثبت رویدادها و قرار ملاقات های خود استفاده کنید.
یک دفترچه و یا دستگاه الکترونیکی دیگر به همراه خود داشته باشید تا بتوانید مواردی که باید یه یاد داشته باشید را در آن یادداشت نمایید.
اطلاعات خود را به خوبی سازمان دهی کنید. شما می توانید از فایل های کاغذی و یا الکترونیکی برای انجام اینکار بهره ببرید.
از یک برنامه منظم و روتین استفاده کنید و هر روز آن را تکرار نمایید. مثلا کلید و کیف خود را در یک مکان مشخص قرار دهید.
از اعضای خانواده و دوستان کمک بگیرید.

روابط شما چطور است؟

اگر شما هم اختلال ADHD را دارید ممکن است رفتارهای غیر قابل پیش بینی داشته باشد و قرار ملاقات های خود را فراموش کنید و یا اینکه تصمیمات سریع و غیر منطقی بگیرید. اینگونه رفتارها در مواقعی می تواند باعث آزار و اذیت دیگران شود. درمان هایی که بر روی اینگونه مسائل تمرکز دارند به شما کمک می کنند، رفتارهای خود را بررسی کنید و سپس آنها را بهبود ببخشید. خانواده درمانی و زوج درمانی نیز می تواند اطرافیان را به خوبی در مورد این مشکل آگاه سازد.

همچنین بخوانید: مشکلات جنسی که نیاز به مشاوره دارد

درمان های جایگزین:

تحقیقات کمی در مورد درمان های جایگزین برای کاهش نشانه های این اختلال انجام شده است. قبل از استفاده از هر نوع درمان جایگزین، بهتر است با روانپزشک یا روانشناس خود مشورت کنید و در مورد خطرات و مزایای احتمالی آن آگاه شوید. برخی از درمان های جایگزین مورد استفاده قرار گرفته است اما هنوز به طور کامل و از نظر علمی تایید و ثابت نشده است:

یوگا و مدیتیشن: انجام مرتب و روزانه تمرین های یوگا و مدیتیشن می تواند باعث ایجاد آرامش در فرد شود و به او کمک کند نشانه های این اختلال را مدیریت نماید.
رژیم های خاص: بیشتر رژیم ها برای درمان این اختلال شامل مصرف غذاهایی است که بتواند سطح بیش فعالی فرد را کاهش دهد. بهتر است مصرف مواردی همپون قهوه و شکر و همچنین مواردی مثل گندم، شیر و تخم مرغ محدود شود. اگرچه مطالعات انجام شده هنوز ارتباط موثری بین این موارد و اختلالADHD نیافته است اما برخی رژیم های غذایی می تواند مفید باشد. اگر برخی از غذاها باعث تغییر نشانه های شما می شود بهتر است آن را حذف کنید. با اینحال قبل از شروع یک رژیم غذایی بهتر است با روانپزشک یا روانشناس خود مشورت کنید. رژیمی که در آن غذاهای مختلف حذف می شود ممکن است ناسالم باشد.
ویتامین و مکمل های معدنی: با اینکه برخی از ویتامین ها و مکمل های خاص برای داشتن زندگی سالم ضروری است، هنوز نشانه و گواهی در مورد کمک این مواد برای کاهش نشانه های این اختلال وجود ندارد.
مکمل های گیاهی: با پزشک خود در مورد مکمل های گیاهی صحبت کنید. شواهد کافی در مورد موثر بودن این مواد وجود ندارد. برخی از محصولات نیز ممکن است برای سلامتی شما مضر باشد.
اسیدهای چرب مفید: این اسیدها همچون اسید چرب امگا 3 برای داشتن عملکرد بهتر مغزی ضروری هستند. تحقیقات انجام شده بر روی مصرف این مواد تاکید داشد.
آموزش نوروفیدبک: این نوع آموزش شامل جلسه های آموزشی منظمی است که در آن بر روی وظایف خاصی تمرکز می شود. در این جلسه ها از یک دستگاهی که الگوهای موجی مغز را نشان می دهد نیز استفاده می شود. شما می توانید یاد بگیرید که الگوهای موجی مغز خود را در جلوی مغز خود فعال نگه دارید.اگرچه این درمان می تواند موثر باشد اما به تحقیقات بیشتری نیاز هست.

مقابله و پشتیبانی با بیش فعالی – کم توجهی:

در حالیکه دارو می توانید تاثیر بسیار زیادی بر روی این اختلال داشته باشد اما برداشتن قدم های دیگر نیز می تواند در مدیریت اختلال ADHD موثر باشد. برخی از منابع که می تواند به شما کمک کند شامل موارد زیر است:

گروه های حمایتی: گروه های حمایتی به شما اجازه می دهد با سایر افرادی که به همین اختلال مبتلا هستند ملاقات کنید و تجربه های خود را با آنها به اشتراک بگذارید و از اطلاعات آنها بهره مند شوید. این گروها در بیشتر جوامع موجود هستند.
حمایت اجتماعی: در روند درمان خود از همسر، والدین و یا دوستان نزدیک خود استفاده کنید. احساسات آنها می تواند به شما کمک کند.
همکلاسی ها، ناظران و معلمان: این اختلال می تواند کار و تحصیل را به یک چالش تبدیل کند. ممکن است از گفتن این مشکل به رییس و همکار خود خجالت بکشید اما در برخی از مواقع آنها می توانند به شما کمک کنند. در مدرسه و محیط کاری خود به دنبال مواردی باشید که عملکرد شما را بهبود ببخشد. مثلا از آنها بخواهید همه چیز را به دقت برای شما توضیح دهند و یا اینکه قرار ملاقات ها را چند بار تکرار نمایند.

مشاوره با بهترین روانشناسان و روانپزشکان تهران افسردگی، اضطراب و وسواس را درمان کنید.

[sibwp_form id=6]