هر تغییری در زندگی همچون ترک کردن مدرسه، مشکلات کاری و حتی بیماری می تواند باعث ایجاد استرس شود. بیشتر اوقات، افراد در عرض چند ماه خود را با چنین تغییراتی وفق می‌دهند. اما اگر همچنان احساس خود تخریبی و یا استرس در مقابل چنین تغییراتی وجود داشته باشد، ممکن است شما به اختلال سازگاری مبتلا باشید. اختلال سازگاری نوعی بیماری ذهنی مرتبط با استرس است.

در اینگونه موارد ممکن است احساس اضطراب، افسردگی و یا حتی خودکشی داشته باشید. روال عادی زندگی شما ممکن است باعث ایجاد حس ناراحتی و شکست در شما گردد. یا حتی ممکن است تصمیمات بی پروا بگیرید. در واقع شما در برابر تغییرات زندگی نمی‌توانید سازگار باشید و این موضوع می‌تواند نتایج بسیار بد و جدی به همراه داشته باشد. اصلا لازم نیست خود را مقصر بدانید و در مورد آن ناراحت باشید. درمان‌های اختلال سازگاری (که معمولا کوتاه و مختصر هستند) می تواند به شما کمک کند احساسات اصلی خود را دوباره باز یابید.

نشانه های اختلال سازگاری

نشانه ها و علایم اختلالات سازگاری از فردی به فرد دیگر متغیر است. نشانه هایی که شما دارید ممکن است با نشانه های فرد دیگری که به این بیماری مبتلاست بسیار متفاوت باشد. اما برای هر شخصی، معمولا نشانه های اختلالات سازگاری در طول سه ماه از ایجاد یک رویداد استرس زا در زندگی آغاز می شود.

نشانه های احساسی اختلالات سازگاری:

نشانه ها و علایم اختلال سازگاری که ممکن است احساس شما به خودتان و یا زندگیتان را تحت تاثیر خود قرار دهد شامل موارد زیر است:

ناراحتی
ناامیدی
کمبود لذت و خوشحالی
گریه کردن
عصبی بودن
عصبانیت
اضطراب که ممکن است شامل اضطراب جدایی نیز باشد
نگرانی
افسردگی
مشکل در خواب
مشکل در تمرکز
احساس در هم شکستن
افکار مرتبط با خودکشی

نشانه های رفتاری اختلالات سازگاری:

برخی از نشانه ها و علایم این اختلال می‌تواند بر روی فعالیت ها و رفتار شما تاثیر بگذارد. این موارد عبارتند از:

دعوا کردن
رانندگی بی پروا
نادیده گرفتن صورتحساب‌ها
دوری از خانواده و دوستان
عملکرد ضعیف در مدرسه و یا محل کار
نرفتن به مدرسه
خرابکاری در وسایل دیگران

طول علائم اختلالات سازگاری:

اینکه طول این علائم تا چه زمانی ادامه داشته باشد نیز بسیار متغیر است:

6 ماه یا کمتر (حاد): در اینگونه موارد، نشانه ها زمانی که عامل استرس زا از بین می رود باید کاهش پیدا کند. درمان حرفه ای مختصر می تواند در کم شدن نشانه ها مفید باشد.
بیشتر از 6 ماه (مزمن): در این مورد، نشانه ها ادامه پیدا می کند به گونه ای که باعث ایجاد اختلال در زندگی فرد می شود و او را اذیت می کند. درمان های حرفه ای می تواند باعث بهبود علایم شود و از ادامه یافتن شرایط و یا بدتر شدن آن جلوگیری نماید.

چه زمانی باید به روانپزشک یا روانشناس مراجعه کرد؟

برخی از اوقات تغییرات استرس زا از زندگی شما بیرون رفته است و نشانه‌های اختلال سازگاری نیز به خاطر کاهش استرس کمتر شده است. اما اغلب، رویداد استرس زا به عنوان بخشی از زندگی شما باقی می ماند و یا اینکه یک موقعیت استرس زای جدید برایتان ایجاد می گردد و دوباره همان چالش ها پیش روی شما قرار می گیرد. اگر نمی توانید به زندگی عادی خود ادامه دهید حتما با یک پزشک متخصص روانپزشک تماس بگیرید. شما می توانید از درمان‌های مختلف برای بهبود شرایط استرس زا و ایجاد حس بهتر در زندگی خود کمک بگیرید.

اگر افکار مخربی همچون خودکشی داشتید باید به موارد زیر توجه کنید:

اگر خودتان و یا هر کسی از اطرافیانتان افکار مخربی همچون خودکشی داشت، باید به سرعت به او کمک کرد. در اینگونه مواقع بهتر است در ابتدا با یک روانپزشک، پرستار، روانشناس و یا اعضای قابل اعتماد خانواده صحبت کنید. اگر فکر می کنید می خواهید خود را بکشید حتما با اورژانس و یا موارد مربوط تماس بگیرید.

دلایل ایجاد اختلال سازگاری:

محققان هنوز هم در حال تلاش برای یافتن دلایل ایجاد اختلال سازگاری هستند. همانند سایر بیماری های ذهنی، دلیل ایجاد این بیماری نیز می‌تواند پیچیده باشد. در برخی از شرایط، اختلال سازگاری به خاطر عوامل ژنتیکی، تجربه بد در زندگی، خلق و خو و حتی تغییرات طبیعی و شیمیایی در مغز ایجاد می گردد.

فاکتورهای خطر اختلال سازگاری:

اگرچه دلایل ایجاد اختلال سازگاری هنوز مشخص نیست اما برخی از شرایط و موارد ممکن است باعث ایجاد این اختلال در شما گردد. در میان کودکان و نوجوانان معمولا شانس ابتلا به این اختلال در پسران و دختران یکسان است اما در میان بزرگسالان خطر ابتلا به این اختلال در زنان دو برابر بیشتر از مردان است.

رویدادها و حوادث استرس زا:

برخی از حوادث و رویدادهای استرس زا در زندگی ممکن است شما را در خطر گسترش و ابتلا به اختلال سازگاری قرار دهد. این شرایط استرس زا می تواند هر رویدادی را در زندگی شامل گردد. رویدادهای مثبت و یا منفی می تواند استرس فوق العاده ای در فرد ایجاد کند. برخی از این شرایط عبارتند از:

تشخیص یک بیماری حاد در شما
مشکلات به وجود آمده در مدرسه
طلاق و یا شکست عشقی
از دست دادن شغل
بچه دار شدن
مشکلات مالی
تجاوز و یا حمله فیزیکی
باز ماندن از یک فاجعه دردناک
بازنشستگی
از دست دادن یک عزیز
از مدرسه فرار کردن

در برخی از موارد، مواجه شدن با شرایط استرس زا مانند زندگی در نزدیکی و همسایگی یک ناحیه جرم خیز می تواند باعث گسترش اختلال سازگاری گردد.

تجربیات زندگی:

اگر شما به طور کلی نتوانید خود را با تغییرات زندگی وفق دهید و یا از یک سیستم حمایتی قوی بهره مند نباشید، ممکن است بیشتر از سایر افراد واکنش شدید به یک رویداد استرس زا داشته باشید. اگر در دوران کودکی خود شرایط استرس زای بسیاری را تجربه کرده اید بیشتر از افراد دیگر ممکن است این اختلال را داشته باشید. داشتن والدین نامناسب، مشکلات خانوادگی و یا اسباب کشی های مکرر نیز می تواند باعث ایجاد حس عدم کنترل در شما گردد. سایر فاکتورهای خطر شامل موارد زیر است:

بیماری ها و مشکلات ذهنی دیگر
قرار گرفتن در معرض جنگ و خشونت
شرایط دشوار زندگی

Widget not in any sidebars

عوارض اختلال سازگاری:

بیشتر بزرگسالانی که مبتلا به اختلال سازگاری هستند در عرض شش ماه بهبود می یابند و دچار عوارض بلند مدت نیز نمی شوند. با اینحال، برخی از افراد به مشکلات روحی دیگری نیز مبتلا می شوند و همین امر می تواند شرایط را بدتر کند. برخی از مشکلات روحی شامل موارد زیر است:

افسردگی
اعتیاد به الکل و مواد مخدر
افکار و رفتارهای خودکشی

در مقایسه با بزرگسالان، نوجوانانی که داری اختلال سازگاری هستند ممکن است عوارض و مشکلات بلند مدت بیشتری خواهند داشت. علاوه بر افسردگی و رفتارهای مرتبط با خودکشی، نوجوانانی که اختلال سازگاری دارند در خطر ابتلا به اختلالات روانی دیگر همچون موارد زیر هستند:

اسکیزوفرنی
اختلال دوقطبی
اختلال شخصیت ضد اجتماعی

آماده شدن برای رفتن به روانپزشک یا روانشناس:

اگر شما نشانه های اختلال سازگاری را در خود مشاهده کردید، بهتر است با یک متخصص اعصاب و روان (روانپزشک) یا مشاور روانشناس مشورت کنید. اگرچه اختلال سازگاری در بیشتر موارد خود به خود درمان می شود اما یک پزشک می تواند پیشنهادات و استراتژی هایی را برای مقابله با شرایط در اختیار شما قرار دهد.

شما چه کارهایی می توانید انجام دهید؟

برای رفتن به پیش روانپزشک یا بهترین متخصص روانشناس ابتدا لیستی همانند لیست زیر تهیه کنید:

هر نشانه ای که تا به حال تجربه کرده اید و مدت زمان هر کدام
داشتن اطلاعات شخصی همچون استرس های بزرگ و یا تغییرات رخ داده در زندگی چه منفی و چه مثبت
اطلاعات پزشکی همچون شرایط ذهنی و فیزیکی، نام و مقدار داروهای مصرفی
سوالاتی برای پرسش از پزشک: شما می توانیدبه همراه یکی از اعضای خانواده و یا دوستان خود به پزشک مراجعه کنید .

برای افرادی که دچار اختلال سازگاری هستند سوالاتی وجود دارد که می توانند از پزشک خود بپرسند. این سوالات عبارتند از:

فکر می کنید چه چیزی باعث ایجاد نشانه ها در من شده است؟
آیا دلایل دیگری برای ایجاد این اختلال وجود دارد؟
ایا شرایط من مزمن و یا کوتاه مدت است؟
ایا درمان خاصی برای من پیشنهاد می کنید؟
فکر می کنید چقدر طول می کشد نشانه های من بهبود یابد؟
ایا نیازی به یک روانشناس و یا روانپزشک دارم؟
ایا نیازی به ایجاد تغییرات موقت در منزل، سرکار و یا مدرسه هست؟
ایا افراد دیگر نیز باید از شرایط من آگاه باشند؟
آیا بروشور و یا سایر موارد چاپی وجود دارد که از آنها کمک بگیرم؟

چه چیزهایی باید از روانپزشک یا روانشناس خود انتظار داشته باشید؟

مشاور یا پزشک ممکن است سوالات مختلفی از شما بپرسد. پس باید در مورد این مسائل آگاهی داشته باشید و از زمان ملاقات خود به خوبی استفاده کنید.

نشانه های شما چیست؟
چه کسی متوجه اولین نشانه های شما شد؟
چه تغییر بزرگی اعم از مثبت و منفی در زندگی شما رخ داده است؟
آیا با اعضای خانواده و یا دوستان در مورد این شرایط صحبت کرده اید؟
چقدر است که احساس ناراحتی و افسردگی می کنید؟
آیا به فکر خودکشی افتاده اید؟
چه مدتی است که احساس اضطراب و نگرانی دارید؟
آیا در خوابیدن دچار مشکل شده اید؟
آیا در اتمام کارها و وظایف خود دچار مشکل هستید؟
ایا از برقراری روابط اجتماعی اجتناب می کنید؟
آیا مشکلی در منزل و یا سرکار دارید؟
آیا رفتارهای بی پروا داشته اید؟ تصمیمات عجولانه گرفته اید؟
چه نشانه هایی باعث ایجاد ناراحتی در شما می شود؟
ایا الکل می نوشید؟ از داروها و مواد مخدر استفاده می کنید؟

آزمایش و تشخیص اختلال سازگاری:

اختلال سازگاری بر اساس نشانه ها، علایم و ارزیابی های فیزیولوژیکی کامل تشخیص داده می شود. برای اینکه اختلال سازگاری تشخیص داده شود فرد باید معیارهای راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM) را داشته باشد. برای اینکه اختلال سازگاری در فردی تشخیص داده شود، باید معیارهایی وجود داشته باشد. این معیارها عبارتند از:

وجود نشانه های رفتاری و احساسی در سه ماه بعد از اتفاق و رویداد استرس زا
تجربه استرس بیشتر از مورد نظر
بهبود نشانه های اختلال در محدوده شش ماه بعد از رخ دادن رویداد استرس زا
نشانه ها نباید نتیجه ی سایر موارد باشد.

انواع اختلال سازگاری:

پزشک شما ممکن است سوالات دقیقی در مورد احساس و نحوه ی سپری کردن زمانتان بپرسد. این سوالات به پزشک کمک می کند نوع اختلال سازگاری را تشخیص دهد. معمولا شش نوع از اختلال سازگاری وجود دارد. اگرچه تمامی این موارد به هم مربوط است اما هر کدام از آنها دارای نشانه ها و علایم خاصی هستند.

اختلال سازگاری با خلق افسرده: نشانه ی اصلی این نوع اختلال ناراحتی ،گریه کردن، نا امیدی و تجربه کمبود لذت در چیزهای خوب می باشد .
اختلال سازگاری با اضطراب: نشانه های این نوع اختلال عمدتا شامل عصبانیت، نگرانی، اشکال در تمرکز یا به خاطر سپردن چیزها، و احساس ضعف است. کودکان مبتلا به اختلال سازگاری با اضطراب ممکن است از جدایی والدین از آنها بسیار نگران باشند.
اختلال سازگاری با خلق افسرده و اضطراب: نشانه ها ترکیبی از افسردگی و اضطراب است.
اختلال سازگاری با اختلال رفتار: نشانه عمدتا شامل مشکلات رفتاری همچون رانندگی بی پرواست. افراد جوان ممکن است از مدرسه فرار کنند.
اختلال سازگاری با ترکیبی از اختلال احساسی و رفتاری: نشانه ها شامل ترکیبی از افسردگی، اضطراب و مشکلات رفتاری است.
اختلال سازگاری نامشخص: نشانه های این نوع از اختلال با سایر انواع اختلال سازگاری منطبق نیست اما برخی از نشانه های آن شامل مشکلات فیزیکی، مشکل در برقراری ارتباط و یا مشکلات کاری و مشکل در مدرسه است.

درمان و دارو ها:

درمان های اختلال سازگاری اغلب برای بیشتر افراد مفید است. برخی از افراد ممکن است به درمان های طولانی مدت نیاز داشته باشند. معمولا دو نوع درمان برای اختلال سازگاری وجود دارد: درمان دارویی و روان درمانی

روان درمانی:

اصلی ترین درمان برای اختلال سازگاری، روان درمانی است. شما می توانید از درمانهای شخصی و یا گروهی استفاده کنید. این نوع درمان می تواند حمایت عاطفی را برای شما فراهم کند وباعث شود به زندگی روزمره خود برگردید. هر چقدر بیشتر در این رابطه قرار بگیرید می توانید مهارت های بیشتری برای مقابله با وضع موجود کسب کنید.

بیشتر بخوانید: اختلال توهم چیست؟

داروها:

در برخی از مواقع درمان دارویی نیاز است. داروها می توانند برای نشانه های افسردگی، اضطراب و رفتارهای خودکشی مناسب باشند. معمولا از داروهای ضد افسردگی و ضد اضطراب در اینگونه موارد استفاده می شود. اگرچه درمان دارویی برای چند ماه در نظر گرفته می شود اما بدون نظر روانپزشک نباید قطع شود.

درمان های خانگی و تغییر سبک زندگی:

زمانی که با یک رویداد استرس زا در زندگی روبرو می شوید می توانید از موارد مختلف برای بهبود آن استفاده کنید. صحبت کردن در مورد احساسات می تواند به شما کمک کند. از موارد زیر نیز می توانید استفاده کنید:

با خانواده و دوستان خود صحبت کنید
سعی کنید رژیم غذایی سالم داشته باشید .
یک برنامه منظم خواب داشته باشید .
فعالیت فیزیکی منظم داشته باشید
از یک سرگمی و یا تفریح لذت ببرید .
از یک تیم و گروه حمایتی استفاده کنید.

اگر کودک و یا نوجوان شما دارای این اختلال است او را تشویق کنید در مورد احساساتش با شما صحبت کنید. برخی از اوقات والدین فکر می کنند صحبت در مورد شرایط سخت همچون طلاق ممکن است حال فرزندان را بدتر کند. اما کودک شما باید این فرصت را داشته باشد که غم و اندوه درون خویش را برای شما بیان نماید. موارد و مراحل زیر می تواند برای شما مفید است:

حمایت و درک خود را بیان کنید
کودک و فرزند خود را مطمئن سازید که چنین واکنش هایی طبیعی است.
از معلمش بخواهید مشکلات و پیشرفت های او در مدرسه را بیان کند
به کودکان خود اجازه تصمیم گیری بدهید.

پیشگیری از اختلال سازگاری:

معمولا روش تضمین شده ای برای پیشگیری از اختلال سازگاری وجود ندارد. اما یادگیری مهارت های مختلف می تواند در شرایط استرس زا مفید باشد. انعطاف پذیری، توانایی یک فرد در انطباق دادن خود با شرایط مختلف است. برخی از این روشها می تواند برای ایجاد انعطاف پذیری مفید باشد:

داشتن یک گروه حمایتی خوب
خنده و شوخی
داشتن یک سبک زندگی سالم
مثبت فکر کردن

اگر فکر می کنید شرایط استرس زا در راه است می توانید از بقیه کمک بگیرید. به خودتان یادآوری کنید که همه چیز خوب پیش خواهد رفت. سعی کنید از یک روانپزشک یا روانشناس نیز کمک بگیرید.

[sibwp_form id=6]