پزشکان جراح ارتوپد معمولاً با معاینه آسیب و تصویر برداری اشعه ایکس می توانند بیشتر شکستگی ها را تشخیص دهند.
گاهی اوقات شکستگی در تصاویر اشعه ایکس دیده نمی شود. این امر خصوصاً در برخی شکستگی های مچ دست، شکستگی مفصل ران (به خصوص در افراد مسن) و شکستگی های تنشی شایع است. در این شرایط، پزشک ممکن است آزمایشات دیگری مانند اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT)، تصویربرداری با تشدید مغناطیسی رزونانسی (MRI) یا اسکن استخوان را انجام دهد.
در بعضی موارد، مانند شکستگی احتمالی مچ دست که گرافی آن طبیعی به نظر می رسد، ممکن است پزشک برای اعمال بی حرکتی، ناحیه مورد نظر را آتل بندی کند و دستور دهد 10 تا 14 روز بعد، که روند بهبود شکستگی را قابل مشاهده می سازد، مجددا عکس برداری انجام شود.
گاهی اوقات ممکن است حتی پس از تشخیص شکستگی، آزمایشات دیگری (مانند سی تی اسکن، MRI یا آنژیوگرام، تصویربرداری های خاص عروق خونی) لازم باشد تا مشخص شود سایر بافت های اطراف استخوان آسیب دیده اند یا خیر.
در صورتی که پزشک به شکستگی جمجمه مشکوک باشد، احتمالاً از تصویربرداری ساده اشعه ایکس عبور کرده و مستقیماً درخواست انجام سی تی اسکن را می دهد، تا شکستگی و سایر آسیب های مهم یا صدمات ثانویه مربوط به داخل جمجمه مانند خونریزی در اطراف مغز را نیز تشخیص دهد.
مشاهده بیشتر : لیست بهترین پزشک فوق متخصص ارتوپد
درمان های شکستگی استخوان چیست؟
شکستگی اغلب نیازمند درمان فوری در بیمارستان است. یک نمونه از شکستگی جزئی که ممکن است به اقدامات اورژانسی نیاز نداشته باشد، شکستگی نوک انگشت پا است. اگر تصور می کنید استخوان های کمر، گردن یا لگن شکسته شده یا استخوان بیرون زده است، شخص را حرکت ندهید؛ و به جای آن، برای کمک با 911 تماس بگیرید. (التهاب لگن )
در موارد دیگر، ممکن است درخواست کمک کنید یا شخص را به اورژانس برسانید. پیش از رساندن فرد، برای جلوگیری از بروز آسیب بیشتر، از ناحیه آسیب دیده محافظت کنید. در شکستگی های استخوان های بازو یا پا، برای جلوگیری از حرکت، اطراف ناحیه مورد نظر را آتل بندی (شامل چوب، پلاستیک، فلز یا ماده سفت و سخت دیگری را که با پارچه پوشیده شده است) کنید؛ با استفاده از گاز، به آرامی آتل را در اطراف محل بپیچید. در صورت وجود خونریزی، قبل از آتل گذاری، محل را تا متوقف شدن خونریزی فشار دهید، سپس شکستگی را بالا نگه دارید.
شکستگی استخوان ها باید در جای مناسب خود قرار گرفته و به منظور بهبودی صحیح در آنجا نگه داشته شوند. جای گذاری استخوان اصطلاحاً “جا اندازی- ریداکشن” نامیده می شود. جا انداختن استخوان بدون جراحی “جا اندازی بسته” نامیده می شود. بیشتر شکستگی ها در کودکان با جا اندازی بسته درمان می شوند. شکستگی های جدی ممکن است به جا اندازی باز – جا انداختن از طریق جراحی- نیاز داشته باشد. در برخی موارد، از دستگاه هایی مانند پین، پلاک، پیچ، میله یا چسب برای نگه داشتن شکستگی در جای خود استفاده می شود. شکستگی های باز همچنین باید برای جلوگیری از عفونت کاملاً تمیز شوند.
بیشتر بخوانید: راه‌های درمان پوکی استخوان در خانه
بیشتر شکستگی ها پس از جا اندازی، با استفاده از گچ، آتل یا گاهی اوقات کشش، بی حرکت می شوند تا به کاهش درد و تسریع بهبودی کمک کنند. در بیشتر موارد، داروهای کاهش درد، به داروهای مسکن محدود می شوند. در شکستگی های باز، برای جلوگیری از عفونت آنتی بیوتیک تجویز می شود. توانبخشی در اسرع وقت، حتی اگر استخوان در گچ باشد، آغاز می شود. این امر جریان خون و روند بهبودی را تقویت می کند، و ضمن حفظ تن عضله، به جلوگیری از لخته شدن خون و سختی عضله کمک می کند.
بعد از برداشتن گچ یا آتل، اطراف شکستگی ضمن متورم و برجسته بودن، معمولاً تا چند هفته سفت و سخت است. در کودکان ممکن است به دلیل تحریک ناشی از گچ فولیکول های مو، افزایش مو در بازوها و پاها دیده شود. شکستگی پاها ممکن است با لنگی همراه باشد. به طور کلی علائم طی چند هفته از بین می روند. ( تفاوت ترک برداشتگی و شکستگی )
در صورت داشتن شکستگی استخوان باید پس از برداشتن گچ یا آتل به تدریج شروع به استفاده مجدد از ناحیه کنید. ممکن است چهار تا شش هفته دیگر طول بکشد تا استخوان قدرت گذشته خود را بازیابد. با در نظر گرفتن شکستگی و سلامت عمومی خود، از پزشک متخصص ارتوپدی در درمانکده سؤال کنید. به طور کلی ورزش در استخر روش خوبی برای احیاء استخوان ها است.
